Benim gibi biri için susmak neredeyse imkansızdır. Ne yapayım, ben de böyle yaratılmışım. Fakat bazen öyle bir acırsınız ki, sanki konuşsanız birazcık daha acıyacakmışsınız gibi gelir. Bu yüzden susarsınız. Çevrenizdekilere ne bir selam veresiniz ne de bir selam alasınız gelir.  Siz sustukça zihninizin kelimeleri ve fotoğrafları içinde boğulursunuz. Sizin içinizdeki hayat tamamen durmuş olsa da çevrenizdeki hayat inadına devam etmektedir. Sinir bozucudur. Rahatsız edicidir. Siz ne kadar yalnız kalıp uyumak istiyorsanız, yapacak işleriniz inadına çoğalır.

     Oysa ben hiçbir şey yapmak istemiyorum. Sıcak bir yaz mümkünse bir daha bana hiç gelmesin. Güneş de gelmesin. Bunu bile istemiyorum artık. 

     Her şey ve herkes biraz donup uzağımda kalabilir mi?