En Ön Söz

     Dil, bugüne kadar gelmiş geçmiş en ama en kötü iletişim aracıdır. Tamamen yapaydır, doğallıktan uzaktır. En doğal iletişim aracı ise güdülerin eyleme geçtiği durumlardır. Buna rağmen, şu an içimdekileri dil aracılığı ile aktarıyor olmam da gelmiş geçmiş en büyük ironidir.

     İkili ilişkilerde kendimizi zaman zaman öyle anlarda buluruz ki, konuşuyor olmak yalnızca yorucudur. Karşınızdaki sizi anlamıyordur ve anlamayacaktır da, zîra bütün algıları ve algılarını açma istemleri devre dışıdır. İşte o noktaya geldiğinizde, geriye tek bir çözüm kalır; yazmak. 

     Yazmak rahatlatır; içinizde tuttuğunuz her ne varsa, en doğal haliyle çıkıverir zihninizden, harflerle biçim alarak kelimelere dönüşür, oradan da cümle oluverirler. Yazmak içinizin en 'aslı gibidir' hâlidir. 

     Yazmak yüzleştirir; yazarken bütün doğrularınızla, doğru sandığınız yanlışlarınızla, hatalarınızla yüzleşirsiniz.  Özeleştiri yaparsınız ve bunu yaparken tamamen samimi olursunuz. 

     Yazmak öğretir; yüzleştiğiniz bütün yanlışlarınızdan ders alırsınız. Aldığınız dersler zihninizde 'keşke'ler ile dans eder, sonuç olarak bir daha aynı hataya düşmemeniz gerektiğini en güzel haliyle görürsünüz. Yaşadıklarınız sonucunda öğrendikleriniz ne kadar sert olursa olsun, yazarken öğrendikleriniz de bir o kadar yumuşaktır. 

     Yaşadıklarınız size tekme atarken, yazdıklarınız size kucak açar. Öyle ki, yazmaya başladıktan bir süre sonra dertleşecek birine ihtiyacınız bile kalmaz, hüzünlerinizi dile getirerek paylaşmak çok yorucu gelir, üşenirsiniz. Karşınızdakinin sizi gerçekten anlayıp anlamadığı detayını düşünmekten kaçınırsınız ve sonuç olarak, yazarsınız ve yazarsınız.

     En güzeli de; kalem itaâtkârdır, yalnızca üretir. Defter ise olabildiğince sâdıktır; 'gel' dediğiniz her an sizinledir. Bu sebeple, yalnız birine edebileceğim en güzel dua; zihninin, kaleminin ve defterinin her dâim birlikte kalmasıdır. 

     Zihninizin, kaleminizin ve defterinizin her dâim yoldaşınız olması dileğimle...